omaž izgubljenim prijateljima Roman Mome Kapora koji je doživeo najveći broj izdanja. „Ovo nije samo jedna od najboljih knjiga Mome Kapora, ovo je istovremeno i knjiga herbarijum (...da li je uopšte moguća knjiga herbarijum, u kojoj bi čovek presovao neke dane i neka lica, poput lijepih jesenjih listova opalih sa drveta?) – neka vrsta sentimentalnog dnevnika čitave jedne generacije, kojoj je pripadao i moj otac. Foliranti govore o njihovim ljubavima, očekivanjima, kafanama u kojima su sjedeli, knjigama koje su čitali, slikarima koje su voljeli, filmovima koje su gledali, gradovima u koje su željeli da odu... Zato su ove stranice dragocene za sve one koji žele da saznaju nešto više o pravom početku književnog puta Mome Kapora i da otkriju šta je na njega uticalo dok se formirao kao umjetnik.“ Iz predgovora Ane Kapor Ova nostalgična priča o ljubavi i prijateljstvu vraća nas u vrijeme kasnih pedesetih, kada je autor bio sasvim mlad. Tridesetsedmogodišnji Momo Kapor sjeća se sebe sa devetnaest godina, tadašnjeg Beograda, kao i svih onih ljudi koji su mu tada, na neki način, bili važni. Ova knjiga je pismo upućena njima, ali je u isto vrijeme i upečatljiv dnevnik jednog davno iščezlog vremena.