Pomno čitana i onda kada je osporavana, dovođena u pitanje kao i sami psihoanalitički pristup književnom djelu, zbirka ogleda « Hamlet i Edip» ne samo da je preživjela pet decenija nego ima mnogo toga da kaže i pokaže i čitaocu savremenog, današnjeg znanja/iskustva i ukusa. Ernest Džouns počeo je psihoanalizom da se bavi 1906. Ubrzo po završetku studija medicine upoznao je dva velikana psihoanalize, Karla Gustava Junga i Sigmunda Frojda. Sa Frojdom je dugo godina prijateljevao, napisao je i njegovu biografiju. Sačuvano je ukupno 611 pisama njihove korespodencije. Džouns ima izuzetne zasluge za propagiranje frojdovskih ideja i razvoj psihoanalize, posebno dječje psihoanalize. Dao je takođe veliki doprinos i psihoanalitičkim interpretacijama književnih djela. Smatra se daje studija Hamlet i Edip kruna njegovog rada, koja je izvršila snažan uticaj na psihoanalitička tumačenja književnih djela. Prevodu ove studije, kao posebno poglavlje, dodat je Džounsov posebno objavljen rad “Smrt Hamletovog oca”, čija tema spada u ovu studiju. U ovom djelu, paralelno (psiho)analizirajući Hamleta i Šekspira, Džouns zaključuje da je Šekspir u Hamletu prikazao očajničku, ali uzaludnu borbu jednog jakog čovjeka protiv slijepih sila života i stvorio samu suštinu grčkog shvatanja tragedije, pokazujući da je “suština čovjekove sudbine nerazdvojno vezana za njegovu dušu”.