San i druge drame odlikuje izraziti minimalizam, pročišćen jezik kratkih, ritmičnih replika i pauza koje čine da dramski tekst postane poezija. Kroz njih Fose problematizuje muško-ženski odnos, ali i sam život, promatrajući ga sa specifične pozicije, kao neku vrstu sna ili vakuma, u kojoj vrijeme i prostor počinju da se krive i gube značenje. U drami Toplo likovi uskaču u prošlo i buduće vrijeme pokušavajući da shvate sadašnje.
