Ako su u dugoj istoriji kineske književnosti mogli da se „zagube” vekovi, iz ko zna kojih razloga, jasno je da i ove dvije poslednje decenije našeg vijeka imaju neizvjesnu sudbinu. Umjesto ocjenjivanja i predviđanja književno-umjetničkih vrijednosti ovih pripovjedaka u istoriji kineske i svjetske književnosti, bolje je da se zamislimo nad činjenicom da geografski udaljene sličnosti često smatramo različitim, a da geografski bliske razlike često vidimo kao sličnosti. Da li nas to zavara i privuče površna sličnost ili nas udalje površne razlike? U autore ovih pripovjedaka polaže se nada da će biti nosioci nove kineske književnosti. Oni više nisu opterećeni izborom tema o kojima će pisati; u njihovom slučaju reč je o spontanom ličnom izboru. Mladi pisci su školovani, mnogi od njih i u inostranstvu; njihov jezik jeste jezik modernih pismenih ljudi. Za njih naglo otvaranje Kine nije šok već sporo ostvarenje bolje budućnosti. Oni pišu o negativnim, mračnim stranama ljudskog bića i o nemoralu današnjih Kineza, ne ustručavajući se da priznaju da su neki od problema trenutno nerješivi i da je to normalan dio života i opstanka.