Junak prvog romana Vuka Draškovića je Ilija Radulović advokat. Ilija Radulovic nikako ne može da bude matrica za (običnog) srpskog pravnika i advokata. Bljesnuo je kao munja 70-tih, posle okončanja čuvene ”magnetofonske afere” i još nekoliko tzv. tuzlanskih procesa. Epilog: mladi Radulović, tada sudija Okružnog suda u Tuzli, je otpušten! Ubrzo, međutim, ulazi u svjetske udžbenike za studente prava. Zatim se seli preko Drine, u Šabac. Ovdašnja (ali i svjetska) štampa bila je tada prepuna napisa o “vitezu Justicije”. Bio je to, kažu, povod za tajni sastanak tadašnjih čelnika BiH -Mijatovića, Mikulica i Renovice. Zaključili su, sa dosta bijesa, da srpska štampa više piše o ovom sudiji nego o cijelom rukovodstvu SK BiH, i “preporučili” da se s tim prekine. Više od decenije, posle “tajne večere”, niko ništa nije čuo (i napisao) o sudiji Raduloviću, koji je otišao u advokate. Sve do 1981, kad ga je Vuk Drašković “rehabilitovao” u svom romanu “Sudija”. Riječ je o “tuzlanskim presudama”, o “drinskom slučaju”, slučaju monsinjora Ivana Mrše, procesu protiv predsjednika i sekretara opštine Ugljevik, slučaju pogrešno isprojektovane “krivine” i “magnetofonskoj aferi”. Ovi slucajevi su ušli u anale svjetskog prava kao prva primijenjena filozofija prirodnog prava u sudskoj praksi.