O romanu Sudnji dan Sata je razmišljao više od trideset godina, a konačnu verziju napisao je tokom posljednje četiri godine života. U njemu se pripovijeda istorija stare porodice Sana Karboni krajem XIX i tokom prvih decenija XX vijeka. Živi i mrtvi, nevini i prestupnici, vraćaju se u sjećanje pripovijedača, uhode ga kao utvare i traže ne samo da ih kroz svoj rukopis oživi, već i da im sudi. Ipak, roman koji nam je Sata ostavio nije nikakvo moralno suđenje: riječ je o sudu pisca zadovoljnog što je u sopstvenom pripovijedanju pronašao način da svoje junake spasi od zaborava, da se oprosti od njih kao od članova svoje porodice.
