Studija Utopija i distopija u srpskoj prozi druge polovine XX veka bavi se zapostavljenim dijelom naše književne baštine, donoseći uzbudljivo akademsko istraživanje koje ukazuje da se i naša književnost uključivala u svjetske tokove kad je u pitanju ovaj u XX vijeku veoma prisutan i popularan žanr. Pored tumačenja korpusa domaćih djela, studija donosi pregled najrelevantnijih teorijskih uvida u žanr, te stoga predstavlja koristan izvor za svakoga koga interesuje izučavanje naučne fantastike, pod čijim se okriljem razvijala moderna utopija i njen nezaobilazni distopijski antipod. Ljubitelje neistraženih prostora naše književnosti knjiga uvodi u neobične, dosad netumačene ili malo tumačene svijetove naših pisaca: Đorđa Jovanovića, Vladana Desnice, Eriha Koša, Ivana Ivanjija, Borislava Pekića i Vojislava Despotova. Njihove raznorodne poetike, stvarane u istorijskom rasponu koji se poklapa sa usponom i padom jugoslovenske socijalističke utopije, oblikuju dinamično viđenje ovog duboko subverzivnog žanra i dokazuju da ne postoji oblast naše književnosti bez relevantnih glasova – postoje samo nedovoljno upoznati i tumačeni književni svijetovi.