U svojoj najslavnijoj knjizi Šta je antička filozofija?, francuski filoof Pjer Ado (1924-2010) prati ideju filozofije kao načina života. Počev od presokratskog perioda, preko Platona i Aristotela i njihovih filozofskih škola, posredstvom epikurizma i stoicizma Ado se prebacuje na filozofiju iz doba rimskoga carstva gde posebno analizira stoičke motive i njihov odnos prema sopstvu, da bi se u posljednjem dijelu knjige posvetio hrišćanstvu i srednjem vijeku. Adoova se knjiga – s obzirom na sistematičnost, izbor motiva i metodologiju – može čitati kao najkvalitetniji mogući udžbenik, ali i kao filozofski tekst koji posvećeno, kompetentno i samosvojno prati motiv filozofije kao načina života. Ado pripada onoj vrsti filozofa kojima istorija filozofije služi kao pouzdan način da nešto kažu i o sadašnjosti, a da, istovremeno, ne izađu izvan okvira strogih akademskih zahtjeva i boljih običaja proučavanja antičke filozofije. Zbog toga se čitalac može opustiti i uživati u pouzdanom Adoovom izrazu potkrijepljenim najvažnijimm djelima antičke filozofije i najuticajnijim tumačenjima, ali radoznalom čitaocu neće da promakne ni izbor savremene filozofske literature, što, pak, ukazuje na hermeneutičku poziciju koju Ado zauzima. Ovaj iskusni filozof piše sa visokom sviješću o tome da neposredan pristup antičkoj filozofiji nije moguć, odnosno da se do starih Grka i starih Rimljana, ili do ranohrišćanskih mislilaca, stiže kroz tunele uticajnih interpretacija, ali i kroz prolaze koje su, svojim filozofijama, raskrčili filozofi poput Kanta, Hegela, Ničea ili Vitgenštajna.