Problem svjetske književnosti ključni je problem same umjetničke književnosti i promišljanja o njoj. Od kada postoji umjetnička književnost i težnja ka njenom programskom uopštavanju, aktuelan je i zadatak konstituisanja i formulisanja njenih književnotipoloških i književnorazvojnih zakonitosti. U početku se radilo o karakterisanju umjetnosti reči kao posebnog oblika misaone aktivnosti čovjeka, koja je uporedo sa opštim razvojem čovječanstva dobijala sve preciznije likove i istorijske oblike svog postojanja. Nije zbog toga slučajna paralela između opšte istorije čovječanstva i istorije književnosti koja je s vremenom dobijala odgovarajuće nazive kao što su: opšta književnost, univerzalna književnost i na kraju u naše vrijeme, svjetska književnost.