Radivoj Šajtinac se kreće sigurno kroz privid dva vremena. Sadašnjost je začinjena gorkim iskustvom nitroglicerina koji je prinuđen da guta njegov junak da bi nastavio svoje nesigurno traganje za ostacima jedne davno istekle stvarnosti u koju pisac neprimjetno uvodi čitaoca. Traganje za podacima o životu najvećeg srpskog slikara epohe bidermajera, Konstantina Daniela, njegovim izgubljenim slikama u isti mah je preostali oslonac na kojem se drži život prerano penzionisanog arhiviste jednog banatskog grada, uzdrmanog udarcima vremena, bolesti, odjecima neobjašnjive smrti brata u Njujorku. Ipak Šajtinac gradi nenametljivo, bez patetike, jedan svijet, sazdan od stvarnosti koja se pretače u priviđenje, rastvara u svijetlu i sjenkama Danielovih slika.