Želeći da proučim društvo, a pogotovo laičko društvo, tokom dva značajna vijeka feudalizma, hotimično sam istraživanja sproveo u skučenom okviru jedne male oblasti. Naime, metoda regionalnih monografija omogućava direktan pristup ljudima, ne izdvajajući ih iz njihove sredine, omogućava da se izbliza prati istorija porodica i imetaka, da se u isti mah proučavaju različite aktivnosti i ustanove i uoče veze između njih. Samo ta metoda može da bude priprema za velike sinteze i poznato je do kakvog je napretka već dovela u Francuskoj geografiju i, u oblasti srednjovjekovnih proučavanja, istoriju političkih kneževina ili gradova. Nedavni radovi iz oblasti društvene istorije ohrabrili su me u namjeri da je primijenim, pa sam pokušao da oživim u XI i XII vijeku čitavo stanovništvo jedne oblasti, vlastelu i sveštenstvo, seljake i trgovce. Odabrao sam makonski kraj jer je značajno djelo preminulog Deleaža o seoskom životu u Burgundiji pre XI vijeka predstavljalo čvrstu polaznu tačku i umnogome olakšalo prethodna istraživanja. Još jedan razlog ovog izbora jeste što u makonskom kraju istoričar feudalnog društva ima izuzetno rijetko preimućstvo da može da koristi kartulare iz X vijeka i, shodno tome, upozna pretke ljudi i pređašnje oblike institucija koje proučava. Nisam želio da unapred precizno ograničim prostor svojih istraživanja. Naime, ni klima, ni tlo, ni izgled ljudskih staništa ne ocrtavaju oko sadašnjeg makonskog kraja jasne granice; u Burgundiju, Bresu, lionski kraj, oblasti kraj Loare prelazi se kroz skoro neosetne promene. A što se tiče nekadašnjih okvira političke geografije, učinili su mi se jednako proizvoljni kao i današnji.