Najbolje djelo najvećeg ruskog pjesnika Aleksandar Puškin je u Evgeniju Onjeginu dao umjetnički presjek ruskog drušva u jednom od najzanimljivijih perioda njegovog razvoja. U ovom remek-djelu ruske književnosti zahvaćen je čitav ruski život dvadesetih godina XIX vijeka: od najviših plemićkih krugova do seljačkog staleža, od visokoobrazovanog intelektualca do čestite dadilje. Onjegin i Lenski predstavljaju dva tipa mladih obrazovanih plemića čija je tragična sudbina posljedica raskoraka između njihovih želja i sposobnosti i života koji vode. Kod Lenskog je uzrok razočaranja i nesreće idealizovanje stvarnosti koja nikad nije bila onakva kakvom ju je pjesnik zamišljao dok je kod Onjegina taj sukob zasnovan na dubokim unutrašnjim protivrječnostima. Lik Onjegina poslužio je kao uzor čitavoj galeriji tipova, takozvanih „suvišnih ljudi“, kao što su Ljermontovljev Pečorin ili Turgenjevljev Ruđin. S druge strane, jedina koja je u Puškinovom romanu svoju nesreću primila dostojanstveno, ne gubeći ni u jednom trenutku ravnotežu i dodir sa običnim narodom, bila je Tatjana, prva u nizu nezaboravnih junakinja moderne ruske književnosti. Tragična priča o ljubavi, nevinosti i prijateljstvu, roman u stihovima Evgenije Onjegin u neprevaziđenom prevodu Milorada Pavića nezaobilazno je djelo svetske literature. „Najveći pjesnik svog vremena.“ Vladimir Nabokov