Knjiga je posvećena izgnanstvima, proganjanjima i logorima. Riječ je o monumentalnom, jedinstvenom, fascinantnom djelu koje u istoriji srpske duhovnosti, kulture i umjetničke prakse zauzima ključno mjesto. Gatanja po pepelu jeste djelo jedinstveno po mnogo čemu i u znatno širem, evropskom kontekstu (dokumentarnost, strukturna složenost, istorijska utemeljenost, majstorstvo oblikovanja priče...), stvaralački projekat koji je obilježio srpsku književnu misao o zlu, stradanju i mučeništvu, o paklu logora u kojima su mnogi spasli svoju dušu bježeći u pisanje. Gatanja po pepelu jeste knjiga koja obilježava epohu, ali i djelo koje je Aćinov nemerljivi dar srpskoj književnosti i kulturi uopšte. Gojko Tešić Umjesto saučesništva u zločinu, Aćinova ponuda je, s Gatanjima po pepelu, izgleda da se radije govori o onom drugom, o svojevrsnom, ako se tako smije reći, nemilosrdnom sa-učešću sa žrtvom. Preciznije, o tome da se uputi ili iznova uputi „izazov nemogućnosti opstanka“, da se piše iz onog unutrašnjeg iskustva zatočenika koje govori da izlaza neće biti, da je logorski svijet jedini postojeći. „Pisanje je tu naučiti da se, bez ikakvog pribežišta, misli sam samcit, oči u oči s nemogućnošću da se bude sam i da se opstane.“ To pisanje možda i ne omogućava preživljavanje, ali je jedino uporište života u carstvu smrti; možda i ne štiti od neposrednih opasnosti, ali nas, „budući i sâmo opasnost, podstiče da izdržimo u bezgraničnim mukama i na beznadežnost odgovaramo sopstvenim opitima, zagonetnom pozvanošću niotkuda, ponekad i s cinizmom, čak lakrdijanjem, uprkos tragičnosti ljudskog opstanka“. Pisanje je tu jedan neponovljivi doživljaj koji čitanje valja stopu po stopu da ponovi: da se iznova „usred pune obuzetosti užasom, misli istina njegovih prizora“. Tu se pisanje o užasima logorskog svijeta neminovno pretače u pisanje iz njih. Predrag Krstić