Hibridnost, koncept koji je Bahtin iz nauke o prirodi i lingvistike prenio u književnu poetiku i teoriju kulture, produktivan je ne samo u teoriji žanrova, kako nastoji da se pokaže u u ovoj knjizi, već se ukorijenio i u kulturnim i postkolonijalnim studijama, koje su kulturalizacijom društvene nauke i politikom identiteta pokušale da prevaziđu globalne i lokalne odnose eksploatacije. U Hibridnim žanrovima se, nasuprot postkolonijalnoj primjeni hibridnosti koja poslednjih decenija preovlađuje u svijetu, svjesno ograničava na pojedine žanrove novovjekovnog evropskog pisanja, gdje se književnost, mišljenje i iskustvo konstitutivno prožimaju i ujedno, u duhu Bahtinove koncepcije, razmišlja o društveno-ideološkim i političkim pozadinama hibridnosti koja niče na granicama književnosti. Istražuje se prije svega metapoezija, esej i autobiografija. To su primjeri hibridnih žanrova u kojima se singularnost književnosti interdiskurzivno ukršta s diskursima mišljenja (filozofijom, teorijom, naukom) i sa onim vrstama neknjiževnog pisanja koje pokušavaju da zahvate fluidnost iskustva življenog svijeta (od životopisa do novinarstva). U nastavku knjige postavlja se pitanje zašto su u romantizmu i modernizmu uspostavljeni postupci kojima književnost kao nadžanr stvara utisak da je hibrid nešto između svjesnog stvaralaštva i djelovanja jezika izvan mišljenja. U zaključku se kritički analizira teorija žanra sa stanovišta istorije hibridizacije koncepata prirodnih i humanističkih nauka; u toj vrsti metaforične hibridnosti uočavaju se simptomi borbe humanistike za društveni opstanak.