Hronika mehaničke ptice jeste hronika ljubavi, ali i istorija apsurda, nastala na prepletu iskustva evropske umjetnosti i japanske svakidašnjice. Proza koja lebdi u procjepu između monolitne realnosti i magične nemogućnosti, nemilosrdno preispitivanje intime i istorije. Samoironični spis postmoderne pripovjedačke iluzije otkriva Daleki Istok, ali i činjenicu da istorija ne priznaje geografiju, da udaljenost proističe iz bliskosti, da je patnja, ma koliko mistična, svima svojstvena i vječito zajednička. Murakami svojim pripovijedanjem često, neprimjetno i smjelo prelazi granicu između hiperrealizma i fantastike, kao što i njegov junak kroz zid sa mračnog dna bunara prodire u misterioznu hotelsku sobu pokušavajući da po svaku cijenu povrati davno izgubljenu dragu, ignorišući magične žene koje čine njegov život.