Vođen naratorom, čitalac prolazi kroz poglavlja-kuće značajnih srpskih zadužbinara: Luke Ćelovića, Dimitrija Perovića, braće Krsmanović, Todora Milišića i trgovca Nikolića, kuću u ulici Svetozara Radića 9, baštu krčme „Znak pitanja“, Monakovu kuću. Ujedno, svako poglavlje je eksplicitno ili vrlo diskretno obeleženo znakovima sedam umjetnosti (književnošću, muzikom, slikarstvom, vajarstvom, pozorištem, filmom, arhitekturom). Književno djelo ima tu moć da integriše sve umjetnosti, tvoreći, makar idejno, univerzalno djelo (Gesamtkunstwerk), u kome će sve one biti vagnerovski sjedinjene. Sedam smrtnih grehova samerava se, dakle, sa sedam umjetnosti. Na tom tragu, pisac funkcionalizuje sliku „Sedam smrtnih grehova i četiri poslednje stvari“ holandskog renesansnog slikara Hijeronimusa Boša, ali i gravuru Bogorodice iz 1744. godine srpskog baroknog umjetnika Hristifora Žefarovića. Žefarovićevo djelo uticalo je na formiranje srpskog građanskog društva u 18. stoljeću, a kuće iz romana svedoče o jačanju građanskog društva („usponu Beograda“) na početku 20. stoljeća i plemenitom zadužbinarstvu koje se nakon Drugog svjetskog rata urušava i postaje grešno. Čini se da ovom proznom knjigom „prvi pisac trećeg milenija“ pokušava da podstakne novu umjetničku renesansu ili uspon srpskog građanskog društva u ovom vijeku. Jelena Marićević Balać