Knjigu koju vam predajem na uvid pripremala sam sa izuzetnim zanimanjem i zadovoljstvom. Živjela sam nekoliko godina u Srbiji, putujući kroz dijelove Balkanskog poluostrva koje naseljavaju južni Sloveni, sve do granica sa Grčkom i Albanijom. Narodna medicina, o kojoj sam saznavala na ovim putovanjima pripada dolini rijeke Morave u Srbiji, istočnoj i centralnoj Bosni, dolini reke Lim, južnoj Dalmaciji, dijelovima Crne Gore i Makedonije. Za sve to vrijeme mogla sam da zapazim i mnoge karakterne osobine i posebne običaje ovih naroda. Jedna od osnovnih karakteristika ljudi iz ovih krajeva je izuzetna sposobnost da se u svakom trenutku prilagode najrazličitijim promjenama životnih uslova. Ta njihova vitalnost se uglavnom oslanjala na tradiciju, zdrav razum i lično iskustvo. Njihovu životnu filozofiju možda najbolje opisuju dve tipične uzrječice: “u nevolji i hrom će da zaigra”, ili “bolje da ti žališ nekog nego da neko žali tebe”. Tipično je, takođe, da se starci na samrti uglavnom ne žale, već se sami pripremaju za poslednji čin, kao što se i umrlo dijete više ne oplakuje pošto se rodi drugo. Većina narodnih rituala, na ovaj ili onaj način, gotovo uvek imaju neke veze sa zdravljem. U bolesti se pokazuju uobičajena osjećanja prema bolesniku, od potpune ravnodušnosti do sažaljenja, što je karakteristično za ljude koji žive u teškim uslovima… Ljekar u ovim oblastima treba da bude osoba sa puno takta. Ranije je pacijent, sa minimumom zdravstvene kulture, umio da popije lijek zajedno sa hartijom u koju je bio zamotan. Čula sam i priču o nekoj ženi koje je popila bocu bezbojnog, gotovo bezukusnog lijeka i nastavila da pije vodu iz nje, misleći da je i ranije u njoj bila voda. Uobičajeno je da pacijent zadrži ostatak lijeka posle ozdravljenja i daje ga drugim članovima porodice u slučaju da se razbole, a da prije toga nisu konsultovali ljekara. Prepisani recepti se nose kao talisman, stavljaju umesto flastera, pa čak i gutaju sa vodom.