Laslo Vegel rođen je 1941. u Srbobranu. Školovao se u Novom Sadu, gdje i sada živi. Piše prozu, drame i eseje. Na srpskom su mu objavljena sledeća djela: “Memoari jednog makroa” (roman, 1970), “Dupla ekspozicija” (roman, 1983), “Odricanje i opstajanje” (eseji, 1986), “Abrahamov nož” (eseji, 1987), “Paraneza” (roman, 1987), “Ekhartov prsten” (roman, 1990), “Život na rubu” (eseji, 1992), “Wittgensteinov razboj” (dnevnički eseji 1991/1992, 1993), “Velika Srednjo-Istočno-Evropska Gozba stupa u Pikarski roman” (roman, 1996). Napisao je drame “Šoferi” (1986), “Judita” (1987), “Preko sedam mora” (1998), “Medeja” (1989). Godine 1988. dobio je Oktobarsku nagradu Novog Sada. U Budimpešti je 1993. primio nagradu za književno stvaralaštvo Endre Ady. Godine 1994. dodijeljena mu je nagrada za eseje “Sloboda štampe”, a 1995. nagrada za istaknuto književno stvaralaštvo “Tibor Deri”. Predsjednik Republike Mađarske nagradio ga je 2000. godine Zlatnom poveljom za cjelokupni književni rad.