Danas više niko neće ustvrditi da je antička tradicija nastala u vrijeme seobe naroda i da je ponovo vaskrsla sa pokretom humanizma; klasični latinitet, koji je cvjetao u doba Republike i u takozvanoj avgustovskoj epohi, za nas više nije ona prava i autentična antika, pa mi nastojimo da otkrijemo i druge tragove njenog djelovanja, a ne samo u okviru ciceronovskog latinskog i filozofskog eklekticizma. Štaviše, duhovni pokret ranog srednjeg vijeka nam se prikazuje kao jedno doduše zapetljano, ali na kraju ipak pobjedonosno djelovanje poznih antičkih ideja i ustanova, kao jedno osobeno, duboko istorijsko i organsko uoblilčavanje tih ideja.