Kad su l?udi pošli po Knjigu debitantsko je ostvarenje iz 1993, kojim pol?ska nobelovka stupa na literarnu scenu. Prepoznata kao prozaistkinja koja, tragajući za vlastitim narativom, iskoračuje iz dominantnih književnih tokova devedesetih godina, u prvencu koji je osvojio nagradu Pol?skog udruženja književnih izdavača Olga Tokarčuk počinje da ispreda tematske motive i utvrđuje stilske odlike koji će se razvijati u kasnijim njenim delima. Ovim romanom, čije je prvo srpsko izdanje objavl?eno 2001. pod naslovom U potrazi za Knjigom, autorka se obratila masovnoj publici, krijumčareći u njemu sadržaj za elitističkog čitaoca i nagovještavajući da istini možemo da se približimo samo onda kada smo u pokretu, što je misao koja ima i religijsko-metafizički, ali i društveni karakter. U burnoj epohi XVII veka, na tragu duhovne istorije koja obiluje tajanstvenim simbolima i slikama, dok Evropu potresaju promjene i moralne krize, grupa nesvakidašnjih putnika, pasioniranih proučavalaca filozofije i kabale, astrologije i hrišćanske mistike, negdje na francusko-španskoj granici kreće put Pirineja. Oni tragaju za istinom sadržanom u Knjizi, koja treba da otvori vrata intuitivnom znanju i univerzalnoj harmoniji, paraboli druge stvarnosti, u kojoj će svaki čovek moći da dohvati svetlosno uže. Knjiga - slamanje transcendentnog ćutanja – otkrivenje punog smisla, koji kod Tokarčukove dobija materijalnu dimenziju: paginaciju, fakturu papira, font i korice. Traže je Knjigotražitel?i ili Bratstvo – grupa uticajnih građana od kojih svako drugačije zamišl?a taj odgovor, jer drugačije postavl?a pitanja. Jedni ga formulišu u okvirima medicinske nauke, drugi su poklonici kabale, treći su umjetnici. Svako sadrži česticu istine, svako je „blizu“. Mnoštvo l?udskih odgovora u opoziciji je prema totalnoj istini Knjige. Olga Tokarčuk, glasnogovornica koegzistencije različitih diskursa i neophodnosti negovanja razlika, kao da staje na stranu tih „različitih l?udskih jezika“ i „spornih graničnih područja“. (Katažina Kantner)