Utisak koji su Godine učenja ostavile na književnu javnost Nemačke, već po prirodi samog dJela, morao je biti drukčiji od onog koji su Jadi mladog Vertera, Geteov prvi roman, imali dvadesetak godina ranije. Piščeva evolucija ogleda se i u poređenju naslova: korak od “patnje” iz koje junak ne uči ništa, iz koje uspijeva da izvuče jedino samubistvo kao krajnju konsekvencu, pa do “učenja”, procesa kome nije potreban krajnji cilj kao opravdanje, koji može da integriše u sebe patnju, zapravo je put od Sturm und Dranga do Vajmarske klasike, put od pojedinca sposobnog da živi jedino u svijetu koji je sam sebi stvorio do pojedinca koji uviđa da može da se ostvari samo ako se djelatno pridruži spoljnom svijetu. Godine učenja kritika će kasnije proglasiti novom vrstom, obrazovnim romanom...