Roman Kao da se ništa nije dogodilo govori o različitim vrstama ljubavi i o iznevjerenosti, a u okvire te priče smješten je citav istorijski roman, možda bismo mogli reći i saga porodice Sreznjevski. Pripovijedanje se zasniva na stalnim ukrštanjima dva fabularna toka čiji su vremenski okviri različiti i koje karakterišu sličosti događaja i sudbina likova. Govoreći o preplitanju različitih sudbina u pripovijedačkom postupku, prepoznaje se i izvjestan pavicevski manir ocudavanja teksta, tj. uvođenje misterioznosti i tajnovitosti u tekst: Po blagom osmijehu koji je ostao na njenom licu, Sofija je neopozivo znala da je te noći kada se preselila na drugi svijet, Nevena Blanuša sanjala Sergeja. Jedan tok vremenski određen je dvadesetim godinama 20. vijeka, tj. u vezi je sa propašcu Carske Rusije. Taj istorijski događaj određuje sudbinu Sofijinog dede Sergeja Mihailovica Sreznjevskog i Sofijine bake Galine Vasiljevne, a kasnije i sudbine Mihaila Sreznjevskog - Sofijinog oca i Nevene Blanuše - Mihajlove dadilje, dok je drugi tok vremenski sveden na nekoliko poslednjih decenija 20. vijeka, s tim što su naročito osvijetljene poslednje godine 20. vijeka i tada aktuelni dramatični istorijski i politicki događaji u Srbiji. Glavni junaci tog toka priče su Sofija, Stojan i Ivana. Spoljašnji prostor unutar koga se realizuju glavni fabularni tokovi je Beograd početkom i Beograd krajem 20. vijeka. Kada se pripovijeda o aktuelnim društveno-političkim dogadajima ton pripovijedanja pomjeren je ka ironijskom. Mnogobrojne lične nesreće isprčane u romanu tek su nagoveštaj dogadaja koji su uslovili opštu propast. Lične i kolektivne nesreće dešavaju se istovremeno, a priče o tim nesrećama naizmjenično se smjenjuju. Pripovjedač nas suočava sa istovremenim postojanjem malih i velikih laži. Na samom početku romana uvedeno je niz momenata koji nam iznova oživljavaju slike koje nismo ni uspjeli da zaboravimo: kolone izbeglica, samoživost i tortura režima, zloupotreba medija. Sa naturalističkim slikama onoga što se dešava u pozadini, dok u Kninskoj krajini, u Bosni i ostalim dijelovima bivše Jugoslavije traje rat pripovjedač nas suocava uvođenjem kratkih rezova i inserata koje emituje televizija i plasira ih čitaocima onako kako on tu cijelu situaciju i doživljava: emotivno, potresno, ljudski. Otuda se ovaj roman izdvaja od mnoštva romana slične tematike koji nisu uspjeli da prevaziđu hroničarsko bilježenje loših životnih trenutaka u okviru loših društvenih trenutaka. Izvjesno je da autorka ovog romana posjeduje smisao za detalj i koristeći se najčešće ironijom i groteskom, kako je vec napomenuto, cini sliku ubjedljivom i funkcionalnom. Pripovjedač pokazuje kako stagnaciju društva prati i stagnacija morala i ekspanzija neukusa. Oličenje takvog stanja stvari su emisije koje prezentuju i propagiraju turbo-folk. Pripovjedač takve manifestacije karakteriše kao monstruoznu kombinaciju krvi i šljokica, u njoj vidi groteskni spoj smrti i divlje veselosti. U Spletkarenju sa sopstvenom dušom pripovjedač kaže da u zlehudim zemljama politika i društveno uređenje u ogromnoj mjeri određuju individualnu sudbinu. Taj iskaz vrijedi i kada razmišljamo i o najnovijem romanu Marije Jovanovic. Ipak, mehanizam dejstva onoga što uslovljava čovjeka i njegove slobode je, kako se pokazalo u konkretnoj priči u ovom romanu, izuzetno komplikovan i ne može se objasniti drugim riječima osim onim koje je, naslućujući osjećanja između Sofije i Stojana, jednom prilikom Nevena izrekla: Ne valja se. Roman se završava u duhu pozorišne tehnike. Sofija u stvarnost iskoracuje iz pozorišta, čuju se zvuci sirene za vazdušnu opasnost. Takav kraj romana je svojevrsna scena u sceni, pa ostavlja utisak da je citav roman predstava koju bi po nekim žanrovskim odlikama lako mogli svrstati u tragediju.
