Kao i u prvoj zajedničkoj knjizi priča-eseja Knjiga o muzici, Albahari i Radaković, naizmjenično razmjenjujući razmišljanja o svojim ili tuđim fotografijama koje jedan drugom posvećuju, razigravaju jedinstvenu priču o svom dugogodišnjem prijateljstvu, druženju u Zemunu, o zajedničkim prijateljima, snovima i planovima. Istovremeno, pred očima čitaoca izranja povijest o jednom proteklom vremenu, ostvarena i riječima i slikama, pri čemu su fotografije u knjizi samo podsjetnik na zajedničke dječačke igre, na kasnije zrele umjetničke i književne poduhvate, na simbole, artefakte i pejzaže jedne sasvim privatne mitologije, koja je prerasla svoje prostorne i vremenske okvire. Nad ovim izuzetnim i slojevitim atlasom uspomena obavezno ćemo se zapitati da li su njegovim autorima fotografije poslužile kao ilustracije uz priče ili, naprotiv, kao podstrek da se rastumače, da se otkrije njihov univerzalni smisao i dokuče tajni putevi njihovog nastanka i dalekosežne posledice njihovog značenja.