Kritički opisi Marka Nedića po kritičkometodološkom postupku i izabranim temama nadovezuju se na njegove prethodne knjige posvećene novijoj srpskoj prozi i njenim najznačajnijim stvaraocima, i u određenoj meri ih dopunjuju novim kritičkim uvidima. Njima se istovremeno ukazuje na neke od najuočljivijih tačaka razvoja, evolutivnih promena, vidljivih kontinuiteta i intertekstualnih i poetičkih veza u delima naših savremenih i ranijih proznih pisaca. Podela na tri celine u knjizi u prvom redu svedoči o vremenu nastanka književnih dela na koja se odnose, ali i o razvojnim fazama novije srpske književnosti i njene proze, od narodnih pripovedaka kao putokaza izuzetno značajnog poetičkog usmerenja našeg proznog stvaralaštva i stilskog standarda, preko međuratnih modernista (D. Vasića, I. Andrića, M. Crnjanskog, M. Kašanina) i visokih umetničkih rezultata njihovih proznih ostvarenja, do pojedinih autora druge polovine 20. veka (B. Petrovića, D. Popovića, M. Bulatovića, G. Olujić, M. Pavića) i njihove razuđene narativne poetike. Stoga se konstante i promene proznih postupaka u analiziranim delima vide u ovoj knjizi ne samo kao stilske i morfološke, nego i kao važne estetske i značenjske odlike proznih žanrova ranije i savremene srpske književnosti.