U Pričama pokojnog Ivana Petroviča Belkina (1830), svom prvom završenom proznom djelu, Aleksandar Puškin dao je primjer i uzor one “preciznosti”, “sažetosti”, koje je ruskoj prozi preporučio kao isceliteljsko sredstvo protiv preovlađujuće retoričnosti. Novi ideali nisu propagirali samo reformu stila, prevladavanje “rasplinutosti”, “visokoparnosti”, “nejasnoće”, “ tamnoće”, odbacivanje perifrastrike i metaforike, koje je Puškin zamerao ruskoj prozi svoga vremena, nego su se odnosili i na tematiku.
