Knjige Jovice Aćina nikada nisu bile jednostavne. Ali, kada bi im se pronašao ključ čitanja, one bi postajale bistra rijeka čija vas matica nezaustavljivo vodi ka cilju – ušću. Originalnost ove knjige u tome je što vas ona vodi prvo kroz kanale i vrtove kao kroz lavirinte, a onda prerasta u turistički vodič sa mapom za lutanje umjesto orijentisanje. („Umjeti zalutati jeste dio umjetnosti bekstva” – J. Aćin). Ova autorova reka ponekad teče ka svom izvoru, ali ne i uzvodno. Isto kao i piščev junak sa svojim životom. I kao što se u Lisabonu okean uliva u reku (jednako kao i obrnuto), tako i u piščevim Napomenama čitamo da istovremeno junak knjige bježi od nečega ali da i grad umije da bježi i to tako da junak knjige ne može „nikako da ga nacilja i dospije do mete”. Knjiga prekrasnog lutalaštva, zagonetnosti i izuzetne spoznajne snage. Sa Okeanom u glavnoj ulozi. Ovo je zbirka kratkih i dužih priča, ali od kojih, posljednje, uključujući se jedna u drugu, ne mareći za mjere i granice, sugerišu roman. Cijelo djelo zapravo promeće se u ušće nekog okeana.