Aleksandar Puškin je u Evgeniju Onjeginu dao umjetnički presjek ruskog društva u jednom od najzanimljivijih perioda njegovog razvoja. U ovom remek-djelu ruske književnosti zahvaćen je čitav ruski život dvadesetih godina XIX veka: od najviših plemićkih krugova do seljačkog staleža, od visokoobrazovanog intelektualca do čestite dadilje. Onjegin i Lenski predstavljaju dva tipa mladih obrazovanih plemića čija je tragična sudbina posljedica raskoraka između njihovih želja i sposobnosti i života koji vode. Kod Lenskog je uzrok razočaranja i nesreće idealizovanje stvarnosti koja nikad nije bila onakva kakvom ju je pjesnik zamišljao dok je kod Onjegina taj sukob zasnovan na dubokim unutrašnjim protivrječnostima.
