Ovu knjigu čine četiri predavanja koja sam održala na Univerzitetu Kembridž 1992. godine. Da govorim o Borhesu upravo tamo, i to na engleskom jeziku, izazvalo je čudan osjećaj u meni. Na tom engleskom univerzitetu jedna Argentinka govorila je o argentinskom piscu koji se danas smatra „univerzalnim“. U tim dalekim pedesetim godinama prošlog veka, kad su se prevodi nekih njegovih tekstova pojavili u časopisu Les Temps Modernes, Borhes je postao član malobrojne grupe pisaca, poznat (više poznat nego čitan, kao što dolikuje današnjem djelovanju slave) u čitavom svijetu. Izvan okolnosti koje okružuju njegove tekstove u Argentini, Borhes je takoreći izgubio svoju nacionalnost: on je jači od argentinske književnosti i uticajniji od kulturne tradicije kojoj pripada. Ako Balzak ili Bodler, Dikens ili Džejn Ostin neraskidivo pripadaju nečemu što se naziva francuska književnost ili engleska književnost, Borhes, nasuprot tome, krstari po univerzalističkim vodama zapadnjačke književnosti. Beatris Sarlo